برخی اوقات پرسشی به ذهن بسیاری از ما می رسد که آیا رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی در همه حالات ضروری است؟ برای نمونه، حتی بسیاری از پای بندان به قواعد و قوانین، برای بازه های رانندگی کوتاه مدت و چنددقیقه ای در اطراف محل سکونت یا اشتغالشان، کمربند ایمنی نمی بندند. این تصمیم یا ناشی از احساس رخ ندادن خطر در این بازه کوتاه است یا حتی جسارتاً به تنبلی ها بر می گردد. کاری به علت تصمیم ندارم. این چندهفته اخیر تصادفاً پنجره جدیدی برای تفکر در این باره بر ذهن حقیر گشوده شد: پنجره حق الناس.
واقعیت آن است که در بیشتر موارد این چنینی، تعدادی از گذرندگان سواره و پیاده در حال دیدن این رفتار ترافیکی خطای ما هستند و بخشی از آنها هم کمربند نبستن ما را می بینند. خواستم برای تذکر به دوستانی که مراقب احوال خویشتنند این نکته را برجسته سازم که همین دیده شدن به معنی کمک ما به «عرفی تر شدن» و «ترویج» تخلف «نبستن کمربند» است؛ مصداقی امروزین از آیه شریفه «وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّهٍ شَرًّا یَرَهُ» (و هر که به اندازه ذره اى بدى کند آن را ببیند. سوره الزلزله آیه ۸). یعنی اگر تا کنون آن گذرنده بیننده خطای ما، n نفر را دیده باشد که مرنکب این خطا می شوند، ما می شویم n+1 امین نفر و تا اندازه ای گرچه اندک در آسیب هایی که احیاناً بر وی در اثر گرایش به این خطا وارد می شود سهیمیم.
أستغفر الله ذنبا لست محصیه…